حسن محقر در سال 1338 در شهرستان بجنورد متولد شد و تحت تربيت پدري مومن، با كلام الهي آشنا گرديد. تحصيلات متوسطه خود را با تشكيل هسته‌هاي سياسي مخفي گذراند. پس از اخذ ديپلم در رشته فني انستيتو در دانشگاه شاهرود به تحصيلات عالي خود ادامه داد. در اين مقطع با پخش اعلاميه‌هاي امام، سازماندهي هسته‌هاي نظامي عليه رژيم شاه را به عهده گرفت و در1357 به زندان افتاد و مدتي تحت شكنجه و آزار قرار گرفت. پس از آزادي در سال 1358 با تغيير رشته تحصيلي‌اش در رشته الهيات دانشگاه تهران به تحصيلات خود ادامه داد و سپس به دانشكده الهيات مشهد منتقل شد تا بتواند دروس حوزوي را كه تحصيل آن را از سالها قبل آغاز كرده بود به راحتي ادامه دهد. او اعتقاد داشت كه براي حل مشكلات جامعه اسلامي علاوه بر آگاهي‌هاي سياسي و اجتماعي بايد به قوه درك و استنباط و اجتهاد نيز دست يافت و در اين راه، رهبرش امام خميني را الگوي خود قرار داد. پس از اخذ مدرك ليسانس در دوره كارشناسي ارشد فقه و حقوق مشغول به تحصيل شد. با شروع جنگ تحميلي و با مسووليت فرماندهي گردان و مسووليت امور رزمي در سطح لشكر در عمليات‌هاي زيادي از جمله بيت المقدس، رمضان، والفجر، والفجر 3، والفجر مقدماتي، خيبر، كربلاي 2، كربلاي4 و كربلاي 5 به فعاليت پرداخت و سرانجام در 23/10/65 در عمليات كربلاي5 در شلمچه به لقاء الله پيوست.
بخشي از وصيت نامه ی شهید
اي طلاب علوم ديني و اي شاگردان مكتب امام صادق(ع) بدانيد علم بدون عمل وبالي است بر دوش حامل. عالم بي عمل و منزوي از جامعه و غافل از دردهاي محرومان و مستضعفان جز انگلي بر دوش جامعه نيست، علمي كه در آن كارسازي نباشد هيچ دردي را از دردهاي جامعه دوا نمي كند، بلكه خود دردي بر درد ما مي افزايد. اي همسنگران من در جبهه حوزه و دانشگاه، امروز بايد تمام موجودي ما براي دفاع از استقلال و حاكميت سياسي انقلاب صرف شود. اگر امروز از پاي نشينيم و با مشغول كردن خويش در لابه لاي كتاب‌ها و استدلال‌هاي منطقي بي روح وبريده از دردهاي جامعه، وظيفه حساس خود را فراموش كنيم هرگز خداوند ما را نمي بخشد. هرگز نمي توانيم در برابر خون به ناحق ريخته شهدا پاسخ قانع كننده اي داشته باشيم.
به حسينم بگوييد پدرت در راه حسين عليه السلام رفت تو نيز بايد با رشد خود در سه بعد علم، تقوا و عمل، اسوه‌اي براي جامعه انقلابي اسلاميمان باشي.
منبع:وبلاگ
http://3131412.blogfa.com/post-2.aspx
وصیتنامه شهید حججی 
بخشی از وصیت نامه شهید طهرانی مقدم